Dinsdag 29-11-2011

De dag begon al vroeg hier in Leiden. 5:45 uur kwamen ze m'n kamer binnen voor een glucosetolerantietest. Die test doen ze, omdat sommige medicijnen die ik krijg diabetes (suikerziekte) kunnen veroorzaken als je suiker slecht afbreekt. Het onderzoek stelt niet veel voor: je krijgt een suikerdrankje dat enorm snel door je lichaam word opgenomen en daarna word je in de loop van de dag 8 keer geprikt (in je vinger) om te kijken hoe snel je lichaam die glucosestoot afbreekt.
Dus om 5:50 uur - jaja, ik mocht 5 minuten wakker worden - kreeg ik een naar prikje (argh) in een vinger voor mijn glucoselevel. Die was mooi laag: 4,4. Bij een normaal mens zonder suikerziekte zit deze tussen de 4 en de 8.  Hierna moest ik het glucosedrankje naar binnen werken. Dit is ongeveer evenveel als een blikje fris en het is nou niet bepaald het drankje dat je 's ochtends op wil drinken. Ik was wel gelijk klaar wakker. Vanaf toen kreeg ik elk half uur weer een prikje om te kijken hoe snel mijn lichaam de suiker afbrak. Oftewel: om 6:30 uur weer wakker gemaakt voor weer een irritant prikje (aargh volgende keer maar in een andere vinger) en mijn glucose zat op level 6,7. Iets verhoogd, maar niet schrikbarend en uit latere navraag begreep ik dat het zelfs na het drankje nog best laag was. Om 7 uur kreeg ik mijn eten, maar ik moest eerst geprikt worden (aargh nummer 3 in een andere vinger): 8,7. 'Wow te hoog', dacht ik ... Maar nee, toch niet. Bij sommige mensen schiet hij naar de 12. Dit was normaal en nog steeds aan de hele mooie kant. Daarna gegeten en om 7:30 uur kwam ze weer langs. Prik nummer 4 en ze zijn allemaal geniepig pijnlijk. Mijn glucoseniveau zat weer onder de 8, namelijk 7,3. Ziet er goed uit! Ik moet nog 3 keer geprikt worden: om 12 uur nog een keer en dan om 18:00 uur nog. De 5e prik was ook weer goed: 7,6. Die verhoging kwam doordat mijn ontbijt aan het verteren was en daarvan al een deel was opgenomen. Wat regelt je lichaam dat toch snel!!! De 6de en 7de prik waren ook goed: 6,7 en 4,8. Hierna nog 2 keer. Om 12 uur en 18 uur werd ik geprikt bij de dialyse en deze 2 waren ook goed: 4,2 en 4,6. De uitslag is dus dat ik geen aanleg heb om suikerziekte te krijgen. Lekker om te horen! :D

Tussendoor, om 9 uur, moest ik me melden bij anesthesie. Ik zal ze even laten weten dat ze me moeilijk onder zeil krijgen en dat ze maar een hamer apart moeten houden voor noodgevallen. Maar eerst moest ik een aantal vragenformulieren invullen met vragen als 'heb je een ziekte, heb je nog bijzonderheden'. Allemaal dingen die ze zo uit m'n dossier kunnen trekken van Leiden, maar ook uit die van Haarlem. Toch willen ze dat ik het zelf invul, voor het geval er fouten gemaakt waren. Daarna volgde dan het gesprek met de anesthesist. Vrolijke man die erg geïnteresseerd was in m'n vorige operaties en het verdoven. Dus ik heb alles duidelijk verteld en ook gezegd dat hij contact kon opnemen met Haarlem indien hij het niet geloofde. Nou, hij zou ervoor zorgen dat er meer verdoving aanwezig was en ook dat er extra op gelet werd tijdens het 'onder narcose brengen'. Hierna heb ik zijn goedkeuring gekregen voor de operatie.

Rond een uur of 10:30 werd ik opgehaald voor dialyse. Op een onbekende plek dialyseren.. Lijkt me erg vreemd, maar oké, ze zullen hier wel goed zijn. Het is tenslotte een ziekenhuis met een speciale nierafdeling. Daar aangekomen kan ik plaatsnemen en alles klaarzetten, zoals m'n laptop en koptelefoon. Pfff, ik krijg een beetje een ongemakkelijk gevoel van hoe ze hier werken. Het is zeker niet verkeerd, maar het zijn niet de handelingen die ik gewend ben... en zeker niet de mensen die ik gewend ben. Maargoed, het moet gebeuren... Tijdens de dialyse ging alles goed, maar ik ging toch op zoek waar dat gevoel vandaan kwam. Wat ik bedacht waren 2 dingen: het zijn alleen maar vrouwen die daar werken en dat merk je aan de manier waarop ze werken en hoe ze met elkaar omgaan. Niet echt iets voor een man ;-) Daarnaast zijn ze niet gewend aan vaste mensen met een vast ritme van komen en gaan. Heel veel mensen die hier liggen zijn acuut of liggen in het ziekenhuis voor operatie of vanwege afstoting o.i.d. Tja, dan krijg je natuurlijk geen band en hoef je ook niet te proberen om die op te bouwen. Tijdens mijn dialyse kwamen m'n ouders langs, vlak voordat m'n vader opgenomen zou worden. Vreemd… helemaal niet ziek maar toch in een ziekenhuis gaan liggen.

Na de dialyse kon ik terug naar de afdeling, waar ik even m'n spullen heb weggelegd en op zoek ging naar m'n ouders. Waar ligt mijn vader zometeen en hoe ver is het van mijn kamer af? Hij blijkt ongeveer 1 minuut lopen van mijn kamer af te liggen: even een sluisje door en dan ben ik op zijn afdeling (we liggen niet op dezelfde afdeling vanwege het feit dat ik een nieraandoening heb en hij niets). Niet zo gezellig, maar misschien maar goed ook. Dan ga je niet een beetje emotioneel lopen snotteren op de afdeling.

Samen met mijn ouders ga ik beneden thee drinken. De rest van de middag is er eigenlijk niets gebeurd: een beetje ijsberen door het ziekenhuis. Thee drinken, ijsberen, koek eten, ijsberen. Niet de leukste tijd, maar gelukkig zijn mijn ouders er gezellig.
'S avonds is iedereen naar huis... Tja, het eerste echte lange wachten begint. Met m'n pa ijsberen, spelletje spelen en nog meer ijsberen. Op een gegeven moment kwam de chirurg langs om even de procedure uit te leggen en ook nog een pijl te zetten op de plek waar bij mijn pa de nier weg moest en bij mij waar de nier geplaatst moest worden. Toen heb ik een kalmeringsmiddel gekregen en ben ik gaan slapen.
Morgen om 7:15 uur wordt m'n pa weggereden naar de OK en mag ik meelopen. Was het maar alvast volgende week maandag en liep ik er dan maar bij zoals die man...