Week 7

20 januari 2012 t/m 26 januari

Mijn week begon heerlijk met 2 wat luie dagen, lekker wennen aan mijn lichaam en lekker rusten. Ik voel me goed, zin om los te gaan deze week! Me geen gevangen ijsbeer meer te voelen. Ook al is het luieren en relaxen ook lekker! Nog even ik mag sporten, nog even en ik mag weer gaan tillen en doen! Heerlijk zin in, verheug ik me op! Eigenlijk heb ik dat al sinds ik te horen heb gekregen dat ik getransplanteerd zou worden. Om weer te knallen en er voor te gaan! De waardes van m'n lichaam (bloeddruk,hartslag, gewicht) stabiliseren zich. M'n hartslag en bloeddruk lijken toch nog wat hoog te blijven maar dit komt door de medicijnen.

Woensdag was het weer controle dag, maar ook onderzoeksdag. Ik doe aan 2 onderzoeken mee namelijk:

• een medicijn studie waarmee een ander, minder schadelijk anti-afstoting medicijn kan worden gebruikt.
• een studie naar de haarvaten in je lippen en tong hierbij kunnen ze eerder/beter vast stellen dat er nierschade of afstoting is.

Hiervoor werd dit keer 12 extra buisjes bloed afgenomen.

Bij het bezoek aan m'n arts werd mij verteld dat alle waardes er goed uitzagen. Het zout gehalte in m'n bloed is een heel stuk beter dan in het begin. Het was nu ongeveer 9 gram en het zou eigenlijk rond de 6 maximaal mogen zitten. Na het vorige bezoek was m'n zout 14 gram. Dus een mooie verbetering maar er zit nog meer in.

Ik vroeg aan de arts of ik weer wat meer mocht doen zoals tillen en sporten. Ze gaf aan dat ik dat mocht zolang ik goed naar mijn lichaam luisterde en niet gelijk 20 kilo ging tillen. Ik mocht ook gewoon gaan hardlopen! Helemaal goed nieuws de weg naar de marathon kan worden ingeslagen!

Hierna met de onderzoekster voor de lip studie mee naar een aparte kamer. Hier moest ik gaan liggen en kreeg ik een apparaat in m'n mond dat via een groene laser de rode bloedlichaampjes in je lichaam laten oplichten en hierdoor kunnen ze dus de haarvaatjes zien. Dit duurde ongeveer een half uur waarbij ze de ding alle hoeken van m'n mond liet zien.

Na het bezoek aan het ziekenhuis gegeten bij mijn vriendin en wel weer gespannen. Rottig gevoel ik moet er echt mee om leren gaan op een manier! Maar hoe? Ik ben nooit echt een denker geweest over wat ik moet doen of meenemen. Ik genoot van het flierefluiten gaan en zien wat ervan komt. Nu blijf ik nadenken heb ik m'n medicijnen mee, moet ik nog iets doen, hoe is de hygiëne daar of is er niet iemand daar ziek? Het flierefluiten kan niet meer in de mate dat ik deed maar gelukkig kan het nog wel en kan ik 90% doen van wat vroeger kon.

Hierna even m'n collega’s opgezocht op mijn werk. Het was meer dan 4 maanden geleden dat ik daar geweest was. Ook hier erg gespannen maar ergens was het toch echt wel weer lekker om weer even op werk te zijn even de mensen te zien en ook geweldig om  te horen hoe iedereen meeleeft. Dat blijft me verbazen hoeveel goeds het doet als iemand meeleeft. Zoveel meer dan dat ik ooit zou hebben gedacht.

Donderdag was een heerlijke maar ook zeker spannende dag. Mijn vriendin had namelijk haar eindgesprek voor de PABO en dat heeft ze gehaald ook! Geweldig! Hierna gevierd bij haar thuis. Ook s’avonds bij haar gegeten. Hierbij was heel erg rekening gehouden met het zout in het eten. Zo geweldig hoe iedereen meehelpt, meedenkt en meeleeft. Het helpt ook echt!

Vrijdag de grote dag! Vandaag ga ik voor het eerst weer hardlopen met mijn vader! Geweldig, we gaan voor een rondje van 700 meter en we zien wel hoever we kunnen hardlopen en hoeveel we moeten lopen. Tijdens mijn dialyses lukte het mij nog maar om 400 meter hardlopend vol te houden. Dit heb ik in die 3 maanden weten uit te bouwen naar 1 km.

Dus 's middag is het droog, beetje zon! Omkleden en gaan! Nou eerst moest mijn hardslagband opladen. Dus even wachten totdat hij wat was opgeladen.

Hierna aangezet en naar het startpunt gegaan. Klaar voor de start is pang!

De eerste stappen zo lekker maar gespannen, de eerste keer weer rennen, wat onwerkelijk! We waren beide enorm gespannen en dat was ook echt te zien aan de manier waarop we liepen. Heel gespannen zelfs een beetje verkrampt. Doet de wond geen pijn, gebeuren er geen rare dingen?

Na een paar meter voelde het zo heerlijk en een blik op mijn horloge liet me zien dat ik zelfs redelijk snel liepen en dat m'n hartslag nog redelijk goed was! Heerlijk … m'n spieren bewegen het voelt erg vreemd maar echt weer goed! Voor we het wisten waren we voorbij de 400 meter! Geweldig lekker doorgaan het gaat goed, m'n hartslag stijgt wel maar niet drastisch. 680 meter! Klaar! Gewoon in 1 keer gelopen wat een overwinning!  4,5 maand nadat ik 20km kon lopen, loop ik nu 700 meter en het voelt als een enorme overwinning! Voor ons allebei was het een geweldige ervaring.

De resultaten van m'n loop staan hier: Eerste keer hardlopen met Pa door Tim op Garmin Connect

De rest van de dag merkte ik wel dat mijn benen wat gedaan hadden maar het voelt erg lekker en ik heb nog energie over voor een lekkere dag.

Zaterdag heb ik lekker gehangen en genoten van de gedachte dat ik weer mag sporten en dat alles goed gaat!

Zondag was de verjaardagsbrunch van m'n opa voor de hele familie, pfff allemaal mensen die mogelijk ziek zijn of verkouden of ergens last van hebben of van alles willen weten. Geen zin in! Meer omdat ik zo gespannen ben. Ik neem mijn eigen brood en mijn eigen beleg. Er staan allemaal lekkere dingen op tafel oooh rosbief en zalm lekker! Maar ja rauw en hoelang staat het al hoe is het bereid en hoeveel zout? Tja het is gewoon slim om m'n eigen spullen mee te nemen… en dat was ook erg lekker!!! Ik heb heerlijk genoten van de verjaardag ondanks de spanning maar het was geweldig om weer even bij te praten met m'n ooms en neefjes.

Op naar de komende trainingen en de komende weken! Ik heb er steeds meer zin in!