Zaterdag 10-12-2011

Vanochtend opgestaan na een goed nacht. Als een blok geslapen heerlijk is het toch weer mijn eigen bedje tegenover dat van het ziekenhuis. Om 8 uur de medicijn wekker pfff Nouja het is voor het beste! Dus weer lekker naar beneden hobbelen, water koken een lekker boterhammetje smeren. Een boterham nemen en de eerste pillen innemen. Hierna de temperatuur opmeten... #$@ %#... 37.8 graden. De kritieke grens rustig blijven rustig blijven ik probeer het over een uur weer als hij dan nog hoog is wordt het bellen. Damn .. dit is zo irritant angstig moment elke ochtend weer. Mijn temperatuur opnemen en m'n bloeddruk meten allemaal momenten waar uit kan blijken dat het niet goed is dat er problemen zijn...

Een anderhalf uur later nogmaals mijn temperatuur gemeten 36.8 graden pfff het lijkt wel alsof ik elke ochtend heel warm uit bed stap en dan echt een tijdje nodig heb om af te koelen. Ik word zo zenuwachtig van al dat meten en de schommelingen. Ik heb liever dat de dokter zegt Tim het is goed veel plezier en tot over een jaar. Maarja eerst moet alles goed ingeregeld zijn en de nier helemaal door m'n lichaam zijn opgenomen. Dit soort dingen pff het duurt minstens 3 maanden voordat het allemaal goed en wel een beetje onder controle is. Na een jaar is alles pas echt helemaal geregeld. Tja, het is niet het leukste ervan maar wel heel erg belangrijk.

•      Temperatuur 37,8 graden daarna 36,7 graden
•      Gewicht              76,2 kg
•      Bloeddruk 123/82
•      Hartslag 102

Na alle perikelen van de ochtend was het een beetje een hang en lome dag. Er kwam niet echt veel uit genoeg om tot de levende te behoren maar dat was het ook ongeveer. Het voelde alsof alles wat ik deed me een hartslag van 150+ gaf. Uiteindelijk met m'n pa naar de dekamarkt gelopen om even buiten te zijn en lekker ff uit te waaien. Dat hielp het lome was grotendeels weg en alles voelde eigenlijk een stuk beter!!

Soms is het juist doen wat je niet wilt het beste op die momenten