De Grachtenloop

Zo de Grachtenloop! Hoe ging het nu? Tja, heel moeilijk om te zeggen. Ik ben enorm trots dat ik weer een wedstrijd heb gelopen en ook de tijd heb gelopen die ik gedachten had.

Maar wat me enorm zwaar valt is om als 1 van de laatsten binnen te komen!

Normaal liep ik vooraan de middenmoot nu stijf (bijna) laatste.

Dat ben ik niet gewend. Allemaal toeschouwers voor je over zien te steken. Mensen die je aankijken van... ik loop nog sneller of ja zo kan ik het ook wel.

Laat ik het zo stellen de avond was ik blij, gelukkig en trots. Nu een dag erna is er eigenlijk alleen nog wat gekrenkte trots over met een vleugje van blijdschap.

Niet de mix die ik gehoopt had. En wederom de grote vraag die bij mij rijst. Zal ik ooit weer in de middenmoot kunnen lopen. Ik hoef niet terug naar mijn 14 a 15 km per uur. Maar gewoon weer saai middenmoot te zijn.

Na dat verteld te hebben dan nu het wedstrijd verslag.

De grachtenloop

Rond een uur of 18:45 waren we aanwezig om de start nummers op te halen.

Daar iedereen van mijn (oude) loopgroep te hebben gezien gingen zij rustig aan inlopen.

Deze heb ik laten schieten, ik zou in de komende 50 minuten genoeg tijd krijgen om warm te lopen.

Met het rondlopen in m'n trotse Nierstichting shirt was ik de trots zelve, ik stond er weer! Een wedstrijd kijk hier train ik voor. Heerlijk die mensen de sfeer!

Tijdens het rustig sjokkend naar het startvak met m'n zusje. Ze was mijn waakhond zodat ik niet de neiging zou krijgen me over de kop te lopen en ondertussen wat foto’s te maken. 

Ik ben expres helemaal achteraan gestart zodat ik niemand voor zijn voeten kon lopen en niet door 1499 mensen zou worden ingehaald en me daardoor zou laten opjutten.

Eeeeen we zijn weg!

  Na de start duurde het 2 minuten voordat ik pas over de start ging. Rustig aan dribbelend beginnen. Na ongeveer 300 meter was daar de eerste piep... Hartslag te hoog! Pfff we zijn nog niet eens echt de eerste hoek om! Nouja gewoon maar rustig doorlopen. Hij stabiliseert zich wel ( hoopte ik).

Na de eerste 100 meter ging een vriend meelopen met bedoeling ik zie wel wanneer ik neerval. Uiteindelijk ging hij gewoon het hele stuk mee als ondersteuning! Bedankt Jorden!

Mijn hartslag bleef ondertussen redelijk hoog bij een lage snelheid. De meest logische reden? Spanning, drukte en meer adrenaline in me!

Een vriend besloot redelijk spontaan mee te gaan!

Nouja dan maar rustig aan doen. Ondertussen was de laatste al niet meer te zien.

Gedurende de race was m'n hartslag niet stabiel m'n tempo aanpassend daarop hopend de lijn te vinden die ik kon aanhouden voor een stabiel en lekker tempo. Erg moeilijk te vinden.

Ondertussen had mijn horloge als meerdere keren gepiept met de mededeling hartslag te hoog!

En mijn zusje maar op me inpraten doe maar rustig je komt er wel. Je doet het toch maar 6 maanden na de transplantatie, of juist afleidend praten met Jorden zodat ik niets kon zeggen.

Want alles wat ik deed reageren op toeschouwers, praten met m’n zusje of me druk maken. Alles had als effect dat m'n hartslag steeg. Wat een rot piep! Zoals je misschien ziet heb ik hem echt vaak genoeg gehoord!

Rustig aan onderweg

Na 2,5 kilometer liep ik toch precies op mijn eigen voorspelde tijd. Of eigenlijk de uiterste tijd waarop ik hoopte binnen te komen. 2,5 km in 25:07 gemiddeld 6km per uur dat valt toch wel mee.

Maar geen hardloper in zicht. Onderweg wel wat ongetrainde mensen ingehaald… maar dat is niet echt (vind ik).

Na ongeveer 4 km kwam mijn pa me ophalen. Nadat hij gefinisht was is hij terug gelopen en me komen halen. Jeetje, hij is veel eerder dan ik had verwacht! Hij had ook 4 minuten sneller gelopen dan hijzelf gehoopt had.

Achter ons loopt de eerste van de 10km al!

Het parcours was dit jaar een beetje aangepast waardoor we langs een bekende Haarlemse kroeg moesten met veel mensen buiten. Op het moment dat ik ongeveer erlangs moest werd ik ingehaald door de eerste van de 10km.  Damn wat gaat die hard! Bij de kroeg aangekomen aardig wat blikken van wat ben jij echt aan het doen.

Vlak na de bar/kroeg/restaurant heb ik heel even gewandeld ( de eerste keer!) om te zorgen dat m'n hartslag laag genoeg was om ook rennend over de finish te kunnen komen. Het duurde redelijk lang voordat hij begon te zakken en ook zakte hij langzamer dan normaal.

Nouja het zal allemaal wel nog een kilometer af te leggen. Ik zag er tegen op … het laatste stuk. Het langzaam over de finish lopen. Zoals je ziet aan de hartslag grafiek hield ik me aan het einde niet meer zo aan de piepjes en gedoe.

Kon ook niet ook al zou ik waarschijnlijk stoppen met lopen dan nog zou hij hoog blijven.  Uiteindelijk mijn horloge afgedrukt op 50minuten en 1 seconde ( bruto).

1 seconde meer dan ik van mijn uiterste tijd had gehoopt.

Over de finish heel erg opgelucht ik had het gehaald! Ik was er. Dit was de eerste keer nu kan het alleen maar sneller, verder gaan! Toch wel even een brok in m'n keel ik was er.

We zijn er!

Na de finish kreeg ik van veel mensen gefeliciteerd of knap zeg te horen! Tja, dat was het ook zo!

Ik was trots en de dag erna had ik gelukkig geen nare gevolgen van het lopen!

Bedankt zusje!

En netto was mijn tijd gelukkig 4 seconden sneller 49:57!

Opsomming van de race

Heerlijk om weer mee te doen aan wedstrijden. Maar laatste worden en dat accepteren is iets heel anders dan accepteren dat je langzamer bent.

Uiteindelijk na wat dagen bezinking ben ik er echt nog steeds heel erg (gekrenkte) trots op! Ik heb iets gedaan wat (gelukkig) veel mensen niet hoeven doen!

Nu is het sponsor plan van start!

 

Hier gaat het uiteindelijk om! 7 november 2013 New York en zoveel mogelijk geld binnenhalen voor de Nierstichting zodat hopelijk steeds minder mensen hoeven mee te maken wat ik heb meegemaakt!