De Donor kant van het verhaal.

De Ervaringen van m'n vader:

Op 30 november 2011 heb ik een nier gedoneerd aan mijn zoon, Tim (25 jaar) die plotseling nierfalen kreeg.

Na een goede voorlichting vanuit het LUMC  en uitgebreide screening op naar de operatie.

Natuurlijk ben je zenuwachtig als de dag er is. En dat was sneller dan we dachten. 15 december zou de dag worden, het werd 30 november.

Van de dag van de operatie weet ik nog weinig, mijn zoon heeft me naar de operatie kamer begeleid. Daar hebben we afscheid genomen. De dag erna zagen we elkaar weer voor het eerst. Bed aan bed, “hoe gaat het met jou?”, “Wel goed en met jou?”,” Ook wel goed.”

De donderdag kwam om door het bezoek en alle andere aandacht die ik kreeg. ’s Avonds voelde ik me wat beter dan ’s morgens. Even uit bed bengelen met je benen. Door de morfine wel wat licht in het hoofd.

Vrijdag lekker gedoucht, ik moest daarbij geholpen worden. Echt stevig op mijn benen stond ik niet. Dit kwam deels door de morfine en de narcose werd mij verteld.

Na het ochtend ritueel even op bed liggen, komt je zoon zo je kamer binnen lopen. FANTASTISCH was dit. Even lekker gekletst en toen ging hij weer naar zijn eigen plekje. Hij was moe van het stukje lopen maar wel voldaan. Ik had op dat moment geen puf om zo een stukje te lopen.

’s Middags wel wat rond gelopen. ’s Avonds na het avondeten genoeg puf om naar Tim te lopen. Het was 2 minuten lopen en voor mij 4 minuten slenteren.

De volgende morgen ontslagen uit het ziekenhuis. Elke bobbel in de weg was voelbaar.

Thuis lekker liggen op de bank. Het herstel kon beginnen. Voorspeld was dat ik de eerste weken voor oud vuil op de bank zou liggen. Dat viel mee, het waren de eerste drie dagen. Het herstel ging de eerste drie weken sneller dan men gezegd had. Ik kon meer en voelde me goed. Tijdens de eerste controle na 3 weken zag alles er goed uit. De nier werkte goed, dat bleek uit de waarden. De volgende drie weken vond ik het herstel traag gaan. Ik wilde meer dan dat mijn lichaam aankon. Na die tijd ging het beter al vloog bij inspanning mijn hartslag omhoog en was ik daarna moe.

Bij de controle van 9 weken bleek dat ik te veel van mijzelf vroeg. Ik wilde te snel terwijl mijn lichaam nog protesteerde. Weer bleek uit de waarden dat de nier goed zijn best deed.

Ik mag weer van alles doen als ik maar goed naar mijn lichaam luister.

We hebben de trainingen voor de marathon van New York in 2013 gestart.

 In de 8^e en 9^e week van ons herstel zijn we begonnen, eerst 670 meter later uitgebreid naar 1,25 km waarvan je dan doodop bent.