Hoe gaat het met mezelf?

Het volgende stuk is in 3 weken geschreven hierdoor kunnen een aantal dingen kan erg tegen over elkaar staan of juist niet kloppen, sorry daarvoor.

In die tijd is ook geconstateerd dat mijn Creatinine wat omhoog was gegaan, dit kan weer wijzen op een vermindering van nierfunctie. Er is daarom een echo gemaakt van m’n nier om te zien of alles er goed uitzag. Zover ze konden vaststellen zag het er goed uit. Dus nog wel in gedachten mee bezig maar niet zo heel erg als ik was.

Lange tijd heb ik erover gedacht hoe ik mijn gevoelens het beste kan beschrijven of kan omschrijven. Hoe ik jullie deelgenoot kan maken in het geen waar ik moeite mee heb of juist enorm blij om kan zijn. Ik zit op het moment aardig met mezelf in de knoop op sommige momenten. De ene keer kan ik het beter verbloemen dan de andere. De ene keer kan ik beter met mezelf om gaan dan de andere. Maar constant word ik meegesleurd in een achtbaan van gevoelens vooral angsten of onverschilligheid.

Nu heb ik al een keer eerder beschreven dat ik een weg vluchter ben van hulp die mij geboden wordt en een enorme binnenvetter. Ik hou al mijn problemen voor mezelf en worstel met mezelf! “Nee, ik hoef je hulp niet ik wil je medelijden niet. Ik ben sterk en dat zal ik je laten zien!“ Dit heeft me uit veel situaties gered en ook geholpen met de hectische 7 maanden van ziek worden en getransplanteerd worden, maar het deed me soms meer kwaad dan goed.

Op het moment is het alleen zo dat het eigenlijk alleen maar kwaad doet. Zodra iemand vragen stelt zitten de tranen hoog maar val ik de persoon aan zodat het niet meer over mij gaat. Trek ik me terug uit sociale dingen. Vind ik het doodeng om sommige dingen te doen! Het is eigenlijk geen gezonde situatie meer. Zelfs nu met het schrijven van dit kleine stukje hierboven zit ik met de tranen in mijn ogen. Maar nog steeds ontken ik grotendeels dat ik problemen heb geestelijk. Ik maal ik draal en ik ontken. Ik herken mijn eigen gevoelens niet, Ik herken mijn eigen lichaam niet, ik herken mezelf niet.

Wat me heel erg helpt mezelf te begrijpen is muziek.

“Het magische van de muziek is, dat zij erin slaagt ons heimwee te doen krijgen naar iets dat we nooit gekend hebben.”

In dit geval ook met het schrijven van dit blog maak ik gebruik van muziek. Rustige muziek op de achtergrond ( voornamelijk piano). Maar ook de songteksten uit veel nummers.

Ik zal aan de hand van een aantal nummers uitleggen hoe ik me voel want zelf merk ik dat het niet uit te leggen valt. Ik zal de lyrics en video’s erbij zetten. Ik hou van (hard)rock. Maar zal ook de rustigere video’s erbij zetten.

Hoe ik me op veel momenten voel is het best beschreven in een nummer van Linkin Park genaamd Crawling, lyrics (Filmpjes: Origineel ( hard rock), Rustige cover).

Het nare aan de hele tekst vind ik dat als je het zo opzich leest klinkt het erg down en out. Maar waar het bij mij om draait is eigenlijk het gevoel uit dit stukje

Discomfort,endlessly has pulled itself upon me
Distracting/reacting
Against my will I stand beside my own reflection
It's haunting how I can't seem...             

Ik word tegen mezelf gezet. Ik sta voor de spiegel ik zie mezelf staan met een litteken op me buik, en op me borst. Maar de rest is de oude mij alles hetzelfde als de jongen die 1000 dingen op een dag kon en dan nog 1000 dingen erbij. Een halve marathon kon lopen binnen de 1 uur 50 minuten en daarna nog van alles kon en ging doen. Ik voel mezelf nog niet mezelf ik voel mezelf niet meer degene die ik was met de grote vraag hoever zal ik ooit weer komen of loopt de nier eerder uit? Ik probeer het beste eruit te persen maar het is zo een klein beetje van wat ik was. Ik verbind mijn IK beeld heel erg aan wat ik kan of wat ik doe. Het is een gevecht tegen mezelf dat ik op fysiek gebied misschien aan het winnen ben maar op psychisch vlak in reserve tijd speel met nog een paar seconden op de klok.

Evanescence- My immortal (lyrics, video)

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

Het is mijn binnenste wat naar buiten wil. Ik ben degene die huilt van binnen maar van het niet laat zien. Het niet mag van mezelf. Ik ben mezelf aan het vechten over het mogen laten zien of het toelaten van me gevoelens het lukt me bijna niet meer om het binnen te houden omdat de muur maar is gebouwd voor een bepaalde hoeveelheid. De laatste tijd is het alleen zoveel meer.

Puddle of mudd – Blurry (lyrics, video, acoustic)

Everything's so blurry
and everyone's so fake
and everybody's empty
and everything is so messed up
pre-occupied without you
I cannot live at all
My whole world surrounds you
I stumble then I crawl

Hierdoor lijkt mijn wereld eigenlijk alleen maar te bestaan uit het tegenhouden van me eigen gevoelens en gedachten. Maar ook het niet belangrijk vinden van veel dingen.

Wat maakt het uit of iets groen of geel is waar maakt iedereen zich zo druk om. Als je het heel cynisch bekijkt is de helft van de wereld niet wat de mens ooit wou.

Alles is vaag, veel mensen zijn niet wat ze zijn en alles lijkt in de war te zijn.

Papa Roach- Last Resort (lyrics, Video, geen rustige versie kunnen vinden)

'Cause I'm losing my sight, losing my mind
Wish somebody would tell me I'm fine
Losing my sight, losing my mind
Wish somebody would tell me I'm fine
Nothing's alright, nothing is fine

I'm running and I'm crying
I'm crying [x4]
I can't go on living this way

 Ik doe mensen pijn omdat ik zo overkom en me zo gedraag. Waardoor ik eigenlijk mezelf meer en meer terug trek want het maakt niemand toch blijkbaar wat uit. Ik word gek van mezelf en heb iemand nodig die me eruit trekt maar ik wil niemand bij me niemand hier niemand die mijn gedachten aanraakt. Ik heb iemand nodig die ze doorbreekt maar die iemand wil ik zelf zijn.

Staind – So far Away (lyrics, video)

               
This is my life
It’s not what it was before
All these feelings I've shared
And these are my dreams
That I'd never lived before
Somebody shake me
'Cause I
I must be sleeping

Het begrip van dit is nu mijn leven. Dit is wat het nu lijkt nog steeds wel een nachtmerrie een boze droom. Waar ik nog steeds uit zo moeten komen. Maar de pijn van de prikken van naalden, de pijn van de wonden die bewijzen dat dit echt mijn leven is het nu.

Muse – feeling good (lyrics, video)

Michael bublé (video)

Birds flying high you know how I feel
Sun in the sky you know how I feel
Breeze driftin' on by you know how I feel

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me
And I'm feeling good

Fish in the sea you know how I feel
River running free you know how I feel
blossom in the trees you know how I feel

Ik heb ook dagen waar ik alles kan en me geweldig voel.  Maar altijd zit er dat addertje onder het gras. Het plekje aan de achterkant van je hoofd waar de gedachten blijft malen. Het plekje waar soms van word gezegd dat (huis)dieren dat aanvoelen. Hoe goed je het ook verbergt of weg stopt het blijft er altijd zitten.

  

Begrijp het niet verkeerd. Lichamelijk gaat alles goed met me. Rustig aan nog steeds de training aan het opbouwen, m'n werk aan het uitbreiden qua tijd en hoeveelheid werk.  Maar dit is een onzekerheid en een gevoel dat ik mee sleep en waar ik aan moet gaan werken. Zoals in het bovenstuk al staat geschreven ik ben niet opzoek naar medelijden of aah Tim je hebt het zo erg. Juist niet. Maar ik merkte dat ik alleen maar blije verhalen wou vertellen en in m'n blog wou neerzetten. Terwijl mijn gevoel af en toe een heel andere kant op gaat.

Ik heb een vragenlijst ingevuld van een psychologisch instituut waar sommige standaard vragen me al confronteerde en er tranen omhoog kwamen. Toen heb ik besloten dat ik ook echt hulp nodig had met wat er gebeurd is. Ik heb nu een afspraak met dat centrum gemaakt en ga binnenkort daarnaartoe. Ze zijn gespecialiseerd op veel vlakken waarbij trauma verwerking er 1 van is.

Het zal niet 1,2,3 opgelost zijn maar er wordt aan gewerkt!